Exotische Dromen

Ervan dromen om de hort op te gaan. Wie doet dat nou niet? Deze mensen waren zo dapper om te emigreren naar het buitenland. Huis en haard lieten ze achter om elders een nieuw leven op te bouwen. Hun droom beleven ze zo elke dag opnieuw.

“Je bent hier één met de natuur”

Een nieuw leven vol rust en ruimte. Jos en Lucas Pepping vonden het in Kjerret, Noorwegen. Met twee kinderen trokken zij drie jaar terug de grens over. In het buitenland begonnen ze natuurcamping Ronja Gård. Jos: “We zijn zoveel rustiger geworden sinds ons vertrek.”

Lucas en Jos kenden elkaar net een maand toen ze hun droomhuis in Noorwegen zagen staan, compleet met ‘te koop’ bordje. “We vonden het toch iets te heftig om gelijk die stap te maken”, zegt Jos. Een jaar later was er nog steeds geen definitieve koper in zicht. Het stel besloot een kans te wagen. Ze verhuisden naar het zuiden van het sprookjesachtige Finnskogen, met de grens van Noorwegen en Zweden in hun achtertuin. “Je bent hier één met de natuur. ‘s Morgens lopen er hertenfamilies in de tuin, in de avond kun je elanden spotten. Voor ons is dat heel normaal.”

Vakantiepark

De 90 hectare aan grond die Jos en Lucas bezitten, blijft niet onbenut. Het stel woont in een grote boerderij aan de rand van het bos. Daar vlakbij staan twee Finse blokhutten van hout. Gasten kunnen in de boerderij douchen. “Maar in de zomer nemen ze ook vaak een duik in het meer”, zegt Jos. Voor een complete natuurbeleving is er het schiereiland Tangen, ook onderdeel van de camping. De vakantiewoning daar draait op zonne-energie, een houtkachel verwarmt het geheel. Op het eiland is een ‘utedo’, Noors voor compost- of buitentoilet. Naast campinggasten krijgen Jos en Lucas ook bezoek van kanoërs, omdat Ronja Gård aan de kanoroute tussen Noorwegen en Zweden ligt. “Ze komen op de raarste momenten aanwaaien. Soms voelen we ons net de herbergier van Josef en Maria”, zegt Lucas.

Zelfvoorzienend

Jos en Lucas hebben nog niet alles naar hun zin, maar tijd is er zat. “De opzet was om zelfvoorzienend te zijn, maar je hebt toch een auto nodig. Anders kom je nergens.” De eerste stappen zijn gemaakt: het stel groeit ecologische groenten in een biologische moestuin. De 75 schapen en lammetjes die ze houden, moeten uiteindelijk meer inkomsten geven. Jos: “We proberen zo natuurlijk mogelijk te leven. De groenten groeien maar twee keer per jaar, maar we zijn met veel bezig. We willen varkens gaan houden en ingerichte tenten met keukens, kachels en bedden gaan aanbieden.”

Anders

Het verhuizen naar een ander land gaat niet zonder tegenslagen. Het Noorse landschap is in de winter onverbiddelijk. Omdat de boerderij geen verwarming heeft, is Lucas het hele jaar bezig met houthakken. “In november is het ijskoud hier, onze trekker rijdt op ijskettingen. We moeten de auto omhoog duwen als we een berg oprijden, anders glijdt hij weg. Het is niet altijd praktisch, maar je maakt er ruimte voor. Ik vind het wel leuk als een dag er anders uit ziet dan verwacht.” Wanneer Jos boodschappen wil doen, moet ze daar een halve dag voor uittrekken. “Dat is het nadeel van Noorwegen, die afzondering. Niet iedereen beseft dat de Albert Heijn niet om de hoek ligt. Je moet het supermarktbezoek goed plannen”, zegt Jos lachend.

Terug

De kinderen spreken onderling Noors met elkaar. Jos: “Dat gaat goed, ze hebben het reuze naar hun zin.” De taalbarrière is voor Lucas een grotere uitdaging. “Maar we gaan het aan. Ik probeer Noors te spreken en anders spreek ik Engels. Mensen vinden het leuk als je het probeert.” Of het stel ooit terug naar Nederland gaat? “We komen soms naar Nederland voor Lucas’ 90-jarige moeder. Ik mis het eigenlijk niet, emigreren was al jaren een droom van mij. Ik zie ons niet gauw teruggaan”, zegt Jos.

“Tijdens een woestijnrit begon het te dagen: hier wil ik mee verder”

Een droom verwezenlijken is één van de mooiste dingen in het leven. Hylke Hettema kan daarover meepraten. Zij vertrok na haar studie permanent naar Caïro, Egypte om Arabische paarden te fokken in hun land van herkomst. Ze vertelt over haar leven midden in een islamitische samenleving.

Hylke is in haar eentje naar Afrika verhuisd. Ze woont in Caïro, in een appartement vol Ikea-meubels. Na een semester in het buitenland voor haar studie Arabisch, besloot Hylke om Nederland achter zich te laten. Dat was nooit haar plan, maar na een woestijnrit veranderde dat. “Ik was al langer een paardenliefhebber. Eenmaal in Egypte, wilde ik dolgraag door de woestijn rijden op een Arabisch paard. Tijdens de rit begon het te dagen: hier wil ik mee verder. Ik kocht een paard en emigreerde.”

Paardenfokkerij

Het lag voor de hand om voor de verzorging van het dier naar Egypte te verhuizen. “Niet iedereen snapt mijn keuze. Maar ik vind het geweldig, Egypte boeit me. Caïro is mijn thuis en zo voelt dat ook.” Hylke moet haar paarden uiteraard onderhouden en trainen. Om dat te doen, staat ze vroeg op. De temperaturen kunnen in Afrika al gauw oplopen. Met haar auto rijdt ze, langs de Piramiden van Gizeh, elke dag naar de stallen. In het begin hield Hylke negen paarden op de fokkerij, daarnaast werkte ze als freelancer. Inmiddels doet ze dat niet meer, waardoor ze een aantal dieren moest verkopen. “Dat was zwaar, maar je moet niet failliet gaan aan je hobby en passie.” Ze besloot vier merries te houden, die nu drachtig zijn. Als ze jongen hebben geworpen, hoopt ze door te kunnen gaan met haar bedrijf.

Relatie

Toen Hylke in het buitenland studeerde, had ze een relatie. Deze liep uiteindelijk stuk vanwege cultuurverschillen. Momenteel is er een nieuwe man in haar leven. “We hebben besloten het voorlopig stil te houden en af te spreken op neutrale plekken. Het hier is normaal om te trouwen als je verder wilt met elkaar.” Relaties in het algemeen zijn in de islamitische wereld anders. “Mijn vriend wil altijd weten waar ik ben. Soms heb ik ook zijn toestemming nodig. Niet elke vrouw zou dat trekken. Wel is hij ontzettend galant, als er iets kapot is, komt hij het gelijk maken. De mannen hier regelen alles.”

Culturele verschillen

Hylke komt in Caïro wel voor uitdagingen te staan. De normen en waarden van Egypte verschillen met die van Nederland. “De mensen zijn heel gastvrij en behulpzaam, maar ik kan niet in een hemdje over straat. Sexual harrasment is wel iets waar ik mee te maken krijg. Ik probeer de negatieve ervaringen te relativeren.” Ook op emotioneel gebied is er verschil merkbaar. “Mijn Egyptische vriendinnen maken zich soms zó druk. Ze zijn erg jaloers en willen weten wat mensen van hen denken. Het is hier soms net een soap”, zegt Hylke lachend.

Dromen

Of Hylke ooit terugkeert naar Nederland? “Natuurlijk heb ik erover gedacht, maar ik heb besloten absoluut niet terug te gaan. Ik voel me hier thuis. Ik mis mijn familie weleens, ik zit toch op 3000 kilometer afstand. Maar ik heb veel contact met mijn ouders, ik whatsapp ze dagelijks.” Als Hylke haar dromen moet benoemen, is ze duidelijk. “Ik wil graag dat mijn fokkerij groter wordt, dat mijn paarden bij shows te zien zijn. Dat mijn passie en levenswerk internationaal erkend wordt. In de toekomst zou ik ook eigen ngo of goed doel willen opstarten. Ik wil een verschil kunnen maken in de wereld.”

Tekst: Robine Roordink | Images: Pixabay