De zaal van de Ziggodome is op dinsdagavond 10 december bijna volledig gevuld, in afwachting van wat komen gaat. Van Morisson heeft zich door de jaren heen ontwikkeld als een heuse legende. De Noord-Ierse zanger heeft inmiddels tientallen albums op zijn naam staan en weet op een avond als deze nog steeds vele harten te veroveren.
Het podium staat volgebouwd met instrumenten, en het publiek is in een opgelaten stemming. De verwachtingen zijn hooggespannen, niemand weet wat zij van vanavond zullen vinden. Dat schijnt nogal te verschillen bij de Noord-Ierse zanger, die ook bekend staat om zijn chagrijnige humeur.
Wanneer de lichten uitgaan, betreedt een zevental muzikanten het podium. Zij zetten het nummer Celtic Swing in. Na een tijdje gespeeld te hebben, wordt er luid: “Van Morisson” geroepen vanaf het podium, waarna een kleine gestalte met een hoed het podium betreedt. Morisson pakt zonder een woord te zeggen zijn saxofoon en begint te spelen. Celtic Swing wordt krachtig gespeeld, en er volgen introductiesolo’s van de muzikanten, die Morisson met een enkel handgebaar weet te dirigeren.
De afstandelijke houding van de zanger, wordt goed gemaakt door het repertoire dat deze avond te horen is. Wanneer Morisson bij het tweede nummer, Higher Than the World, begint te zingen, vult zijn kraakheldere stem de gehele zaal. De nummers zijn een weergave van zijn werk door de jaren heen, zo worden oudere nummers gespeeld, uit de tijd dat Morisson nog bij Them zat, maar ook recente nummers zoals Close Enough for Jazz. Het repertoire wordt aan één stuk door gespeeld, maar er is binding door de terugkerende jazz en blues invloeden.
De fenomenale stem van ‘Van the Man’ weet het publiek zeer tevreden te stellen, hoewel het lijkt alsof hij zelf minder plezier aan het optreden beleefd. Het publiek komt desalniettemin aan zijn trekken, en bij nummers als Bulbs en het bekende Moondance, juicht en klapt de zaal uitgelaten. Morisson blijft afstandelijk, en de onverbiddelijke dirigent van de avond. Soms weet hij toch een “thank you” uit te brengen. Zijn zang is enorm sterk, helder en neemt de zaal mee. Dat zijn Van’s saxofoon solo’s evenmin, hij komt enorm vitaal over deze avond.
Wanneer hij Brown Eyed Girl begint te zingen, is voor het eerst hoorbaar dat de zaal met hem meezingt. Daarna lijkt het alsof Morisson zin krijgt in een groteske finale van de avond. Na Brown Eyed Girl volgt een gedragen vertolking van het gospelnummer Whenever God Shines His Light, dat hij zelden speelt. Morisson tikt enthousiast met zijn been mee terwijl hij het nummer zingt. Hierna volgt het einde, wat geen toegift nodig heeft. De band speelt een van de bekendste nummers van Morisson, Gloria. De zanger begint met zingen, roept halverwege “thank you” en verdwijnt plots de coulissen in. Op dat moment staat het publiek op, loopt naar voren en begint te klappen. Van komt terug het podium op met een gouden microfoon in zijn hand en zingt geweldig tot aan het einde van het nummer. Daarna verdwijnt hij van het podium en speelt de band een fenomenale outro, waardoor de avond na ruim anderhalf uur eindigt met een staande ovatie.